{گر نکوبی شیشه غم را به سنگ هفت رنگش میشود هفتاد رنگ}


خدايا! ممنونم که باعث شدي همه از همه طرف رهام کنن؛ ممنونم که هيچ طناب و هيچ رشته اي برام باقي نذاشتي تا فقط به ريسمان خودت چنگ بزنم...

خدايا! ممنونم که دستم رو از همه جا کوتاه کردي تا ياد بگيرم جز تو به کس ديگه اي اميد نداشته باشم...

خدايا! ممنونم که اميدم رو از غير خودت.. از همه جا قطع کردي تا ياد بگيرم تنها ياورم خودتي و بس... تا به غير از خودت تکيه نکنم...

خدايا! ممنونم که خواستي زير سنگيني بعضي بارهاي زندگي اين قدر تنها بمونم تا ياد بگيرم که تنها و تنها بيام سراغ خودت...